De Internationale Conventie van de Rechten van Het Woord.
"Begin maar!!!" zo roept Aankondiging in z'n onnavolgbare stijl. Het is weer zover. De grote Samenkomst. Ze zijn er allemaal met hun tegenstellingen en gelijkenissen, de edelmoedige woorden, de verdorven woorden, de krachtige woorden en de zwakke woorden. Woorden van gewicht en woorden die zo nietig zijn dat ze zich niet eens van hun eigen bestaan bewust zijn. Maar hier, op deze dag kwijt elk woord zich van zijn betekenis. Allen komen ze samen. De Adellijke eigennamen, de commercieel denkende zelfstandige naamwoorden, de wroetende werkwoorden, de nederige tussenwerpsels, de krachtige groeperingen zoals daar zijn de spreekwoorden en de gezegden. Kortom elk woord in elke taal… is aanwezig. Dit is namelijk de Internationale Conventie van de Rechten van Het Woord.
Oorlog kon eerst weer eens niet komen. Hij is druk bezig. In Irak, in Tibet, eigenlijk overal een beetje. Maar hij heeft geen excuus, hij moet komen want opnieuw zijn woorden misbruikt, verkracht, aan hun lot overgelaten, kortom niet ontzien of gespaard. Dit alles in zijn Naam.
De Conventie is per slot van rekening onwrikbaar in haar grondbeginsel. Ieder Woord dient aanwezig te zijn. Verder is de belangrijkste regel: Het is verboden betekenis te misbruiken of de betekenis aan te wenden om wat anderen betekenen te vervormen door invloed of kracht.
De Conventie heeft ook het recht om in gezamenlijke samenspraak woorden (zelfs oerwoorden zoals Oorlog en Wapen) waarvan de betekenis verwerpelijk is op non-actief te zetten. De Conventie zal er in dit geval alles aan doen om dergelijke woorden te ontmoedigen in het handhaven van hun betekenis. Alle middelen en tegenstanders van deze verderfelijke woorden, kunnen aangewend en geraadpleegd worden om deze verbanning naar de Voltooid Verleden Tijd te realiseren.
Sluit nu even de ogen en volg mij naar binnen, u kent hen allen dus het zal u geen moeite kosten om dit verhaal te volgen. Sluit uw ogen en zie hen vliegen, staan, hangen, introvert, extravert… nederig, schreeuwerig, aandacht eisend, zich bescheiden opstellend, kronkelend, groots als een Oceaan, nietig als een amoebe…. Sluit uw ogen en zie ze: Alle Woorden. Aanschouw de Internationale Conventie van de Rechten van het Woord.
De ruimte is immens. Verschillende groepjes woorden naast elkaar, geroezemoes, gefluister, hier en daar een luide schreeuw, tranen ook, en de onverbiddelijke grijns bij sommigen. Het koude meedogenloze, de blik van de dood in de ogen… Daartegenover staat dan weer de hoop en de stilte van anderen. Maar ook melancholie, het dromerige van zij die zich hebben afgesloten van de wrede wereld maar door hier aanwezig te zijn toch een poging doen om ergens nog iets van alles trachten te begrijpen.
Kijk daar heb je hem, de agressor onder de opperwoorden, geflankeerd door zijn illustere medeplichtigen. OORLOG, met aan zijn wazige zijden: Genocide, Explosie, Massagraf en de ergste van deze verwerpelijke sujetten Massavernietigingswapen. Ze knipogen even naar Angst die handenwrijvend omwille van hun intrede bovenaan de trap gaat staan. De siddering die door het verzamelwoord Massa gaat wanneer ze hem kruisen beantwoorden ze met een ijskoude grijns. Ze laten zich dienen door onderkruipers als daar zijn Hielenlikker, Huichelaar, Hypocriet, het onafscheidelijke trio 'In Gods Naam' voert het hoogste woord waarbij het hun bestaan en dat van hun gruwelijke opdrachtgevers, prijzen als het hoogst eerbare. (Het grillige en van gedaante veranderende woord Cartoon steekt zich snel weg - na eerst z'n tong te hebben uitgestoken - achter de vrijgevochten vrienden Vrij en Meningsuiting.)
Het zootje ongeregeld schrijdt langzaam maar zeker naar het grote zitwoord. Troon wacht gelaten, hulpeloos en afhankelijk als hij is. Hij is wijs en mijmert over de woorden Geschiedenis en Toekomst, de alwetenden. Hij, Oorlog dus, laat zich door niets of niemand tegenhouden en het is zoveel makkelijker voor Hem dan voor de andere Groten om de macht te veroveren. De Rest wil met Iedereen en Alles rekening houden, zijn rekening beperkt zich tot het smakelijk natellen van het veelvoud van Slachtoffer. Een weerloze loser in zijn onverbiddelijk neersabelende ogen.
In het midden van de grote zaal staan de Woorden der woorden. De échte Opperwoorden. Leven en zijn Liefde. Zij versperren bij elke Conventie in alle sereniteit de weg naar Troon. Daar staan ze voor. In al hun puurheid. Ze slaan de dreigende, zwarte, rokende, stinkende, nu al luid tierende bende gade vol afkeer, vol walging. Maar met elke stap die de walmende meute dichterbij komt worden ze gesterkt in hun vastbeslotenheid dat dit niet gebeuren zal. Dat dit niet mag. Dat deze woorden geen beslissingsrecht mogen krijgen, geen eer mogen opstrijken. Laat staan Troon bestijgen. Bang kruipt weg in een hoekje, zijn betekenis alle eer aandoend.
... Morgen roept dat het welletjes is geweest voor vandaag en Licht doet zichzelf uit.
Vrede echter groepeert zijn metgezellen. Zie ze staan, naast hun overtuigde leiders, de hoop in bange dagen: Rede, Verdraagzaamheid, Zuurstof en de meest overtuigende van allemaal de Grote Zinloosheid. En o ja, ik zou hem haast nog vergeten te vermelden: de immer integere Geweten. Streng kijkt hij toe, zoals hij immer pleegt te doen. Al dient hij toe te geven dat hij zijn twijfels heeft over zijn betekenis. Vooral wanneer hij merkt hoe weinig grip hij heeft op die bende onverlaten die rochelend en scheldend naderbij komt. Hielenlikker en Hypocriet kijken hem spottend aan en laten niet na hem duidelijk te maken dat ze nog nooit van hem hebben gehoord. Geweten kolkt vanbinnen. Zinloosheid sust zijn metgezel met de wijze woorden dat dit niet de ware verantwoordelijken zijn. Hij wijst hierbij symbolisch en veelzeggend naar de gruwelijk verminkte Genocide die zichzelf in het gezicht heeft gekerfd om afschuw op te wekken bij de andere woorden.
Zinloosheid gunt deze vermetele geen blik waard. Voor de meeste woorden is een strenge blik van Zinloosheid genoeg om in te zien dat woorden als Oorlog, Genocide, Massagraf en zijn vriendje Vernietigingswapen noch de woorden Slachtoffer, Foltering, Verkrachting of om ze nog eens aan te halen het trio 'In Gods Naam', bestaansrecht of überhaupt een betekenis mogen hebben.
Zinloosheid en Geschiedenis zijn het er trouwens roerend over eens dat vooral het woord Slachtoffer zijn oorspronkelijke betekenis heeft afgeworpen en louter is geëvolueerd tot een synoniem voor Nummer. Nummer voelt zich bedreigd bij dergelijke opmerkingen. Nummer houdt van duidelijke, afgelijnde structuren. Interpretatie slaat alles met argusogen gade en denkt er het zijne van. Arme Nummer, nu vergelijken ze je al met de Verliezer aller woorden: Slachtoffer! Hoe tragisch voor een woord dat dacht een onwrikbare betekenis te herbergen, weliswaar in een ontelbaar aantal gedaantes… Maar Nummer blijft Nummer. En Slachtoffer blijft Slachtoffer. Nummer zoveel. Ontelbaar moet er om lachen, hij zit al zo ver en weet beter dan elkeen dat je nu eenmaal altijd kunt blijven doorgaan...
Ondertussen bereikt de Conventie zijn ontknoping. De Internationale Conventie van de Rechten van het Woord heeft een duidelijk doel. Welk Woord overwint en bepaalt zodoende welke woorden verbannen worden naar de zo gevreesde Voltooid Verleden Tijd Vallei. Waarna de woorden die in het roemrijke Heden blijven en plannen maken samen met de avantgardistische ontwerper Toekomst. Zij mogen Troon bestijgen. De overwinnaars. Troon is neutraal. Hem kan het niet echt schelen. Hij vervult enkel zijn rol van uitverkoren Woord in dienst van de Grote Opperwoorden.
Leven en Liefde kijken nog even naar hun wispelturige dochter Verliefdheid vooraleer ze de confrontatie met hun niet-gelijke aangaan. Leven en Liefde streven naar overeenkomsten met hun vrienden Gelijkheid en Verdraagzaamheid. Ze streven vooral naar het uitvoeren van hun persoonlijke betekenis, hun dochter zorgt voor de nectar, het zoete… het onbezonnen gedrag van het prille. Zij bezitten echter de wijsheid om in functie van de Tijdloze te denken. Hij mengt zich niet in dit alles, hij zou hun allen teveel verwarren met zijn uitstraling en zijn allesomvattende betekenis. Kijk daar, zie hem zitten op Wolk. Ach ja, Wolk, alles gaat aan hem voorbij, en hij gaat voorbij aan alles.
De Tijdloze, Eeuwigheid kijkt toe. Zoals hij altijd al heeft gedaan. Maar zelfs hij maakt zich zorgen om zijn betekenis. Want die duistere woorden lijken hun betekenis enkel te versterken. Neem nu die Massavernietigingswapen, dat is letterlijk een lopende tijdbom, een gevaarlijk sujet dat hij pas recent opgemerkt heeft tijdens één van z'n beschouwende tochten. Genocide kent hij al langer, de afkeer van Eeuwigheid voor deze meedogenloze moordenaar is groot. Hij doorziet zijn sluwe, zinloze gedrag. En Oorlog, tja, Oorlog die kent hij al zo lang… Verliest die ooit zijn betekenis? Eeuwigheid fronst zijn koppeltekens…
Leven en Liefde zijn sterk daar gaat het hem niet om… Maar ze zijn zo kwetsbaar… Neem nu een woord als Kinderblik dat is zo frêle, zo innemend ook, daar gaat het niet om… Maar dat ziet die bruut opdoemende Massavernietigingswapen niet, dat kan Genocide geen zak schelen, laat staan dat Explosie en zijn geniepige vriendje Implosie al ooit een Kinderblik in de ogen hebben gekeken… Ze kennen het niet. Het gewillig op de knieën vallende duo Paniek en Ontreddering die hebben Explosie en Implosie van dichtbij meegemaakt. Handenwringend om hun effect op die twee ontredderde losers snoven ze na hun betekenis te hebben gevierd hun eigen woordgeur op. Brandend van verlangen om nog eens te mogen.
Het gaat erom spannen deze keer… Geschiedenis kijkt bezorgd, zich baserend op zijn massale zelfkennis.
Gelukkig zijn er nog de onafhankelijke woorden zoals Muziek, Poëzie en Proza, Dans, Beeld en het gedistingeerde - zichzelf als veilige havens of net als verkenners van nieuwe horizonten opstellende - duo : Cultuur en Kunst. Zij weten het van zichzelf deze woorden. Dat zie je aan hun expressieve gelaat. Zij weten wat van hen wordt verwacht. Tegelijkertijd stellen ze alles in vraag. Het is ook het enige wat zij kunnen. Hun betekenis zo breed mogelijk invullen. Zoals elk woord trouwens. Ze zijn echter zo verscheiden, zo deelbaar in al hun delen en afgeleiden dat hun aantal niet meer bij te houden is (of het is voor Ontelbaar uiteraard)
; Je kunt er niet naast kijken dat sommigen onder de kunstige woorden een beetje een hautaine houding aannemen en bijvoorbeeld de broodnodige Leestekens steevast als 'het plebs' aanhalen. Nochtans is het niemand anders dan de haakjes, die de woorden ontkrachten, of de kommapunten die pauzes in lassen. Punt die woorden stopt...wordt nog het meest veracht door Onstuitbaar, Ongebreideld en hun gekke neef Decadent, een trio dat nogal eens hun boekje te buiten durft te gaan en zich dan geenszins door Punt willen laten tegenhouden. En ja, dan heb je Uitroepteken. Die heeft wat minder geduld, eist duidelijkheid! Hij staat voor zijn betekenis. Recht door zee. Maar hij kan zich ook wel achter het eerder besproken losbandige trio scharen, dan geeft hij hen nog dat extra zetje dat ze nodig hebben om zichzelf kracht bij te zetten. Niet zoals Vraagteken die weifelend haar weg zoekt door het grote bos vol twijfel ; inderdaad telkens weer zijzelf op het einde van alles waar men niet zeker over is ;
Maar het ging dus over de veelheid, de deelbaarheid van de woorden Cultuur en Kunst… en hun niet meer bij te houden aantal. Wel, dat dit ook zo is voor woorden als Pijn, Wapen en het onontkoombare Dood slaat hen niet uit hun lood.
Neem nu Muziek. Zij leende zich al zo vaak tot het verzachten van dat niets ontziende woord Pijn. En vaak slaagde zij - uiteraard is Muziek een Vrouw - erin om het onverstoorbaar geachte woord Dood tot een detailwoord te herleiden. Enkel en alleen door haar schoonheid. Want Muziek is de Muze van Leven. Bovendien heeft Hij er Liefde mee versierd. En Liefde overstijgt Dood. Zodoende heeft Leven zich met deze twee omringd. Om Dood en Oorlog te verwarren. Ja inderdaad om Dood en Oorlog uit het lood te slaan. Leven zal hierin nimmer versagen. Liefde zal al haar kracht aanwenden om Leven bij te staan.
En terwijl Vrede, Oorlog voor de voeten blijft springen wacht Muziek haar kans af, en ze grijpt ze telkens weer, telkens luider… telkens intenser, Overtuiging schaart zich aan de zijde van Muziek, Rede heeft er ook meer dan genoeg van en laat zich meevoeren op de betoverende bevlogenheid van Muziek. Daar staat ze. Wijdbeens. Uitdagend. Symfonie voelt zich in haar sas en steekt enkele handjes toe… Kakofonie doet nog een poging om Oorlog bij te staan maar Muziek knipoogt naar Experiment die met een uitgestreken gezicht Kakofonie elke betekenis doet verliezen. Het is zover…
Oorlog kan het niet meer aan! Met de klauwen op de gekartelde Oren schrijdt hij - immer dreigend - achteruit. "Ik blaas geen aftocht, dit is tactiek!" Zijn stinkende bende valt uit elkaar als Muziek er nog een schepje bovenop doet… Requiem! De walmende bende schaart zich achter hun leider en ze verlaten de grote zaal der Woorden. Afdruipend. In zichzelf vloekend, zich omdraaiend bij de grote Onwrikbare: Poort, met een laatste - door de potsierlijke Kakofonie ingezette - iele schreeuw : "We komen terug!!!!"
Leven, Liefde, Vrede, de zich in haar puurheid wentelende en weinig aandacht voor het gebeuren opbrengende Verliefdheid, de ernstig kijkende Zinloosheid, een niet begrijpende Kinderblik, het nog niet ter sprake gekomen maar zich van zijn grote betekenis voor Leven bewuste Lach, de in zichzelf gekeerde - want voor haar bestaan vrezende - Zuurstof, de uit hun verkramping ontspannende Paniek en Ontreddering, het dartele trio Speel, Met en Mij…
Kortom de woorden met een zuivere betekenis halen opgelucht Adem aan. Adem geeft hen wat ze broodnodig hebben en neemt zelf ook wat van haar betekenis.
Muziek laat alles gebeuren terwijl ze goed beseft dat zij bepaalt hoe de anderen zich voelen. Zich van haar kracht bewust besluit ze niet op te scheppen of de aandacht te trekken. Ze transformeert zich in één van haar favoriete gedaanten, haar geschonken door Eeuwigheid.
Poëzie en Proza neuriën Lied stilletjes mee… terwijl ze nadenkend naar Leven en Liefde staren. De twee Oerwoorden hebben plaats genomen op Troon. Verliefdheid vindt het prachtig en gelooft in de kracht van haar ouders. Beeld legt vast in navolging van haar opdrachtgever Geschiedenis.
Eeuwigheid en Geschiedenis slaan het tafereel gade en kammen hun beider baarden. Hun koppeltekens en kantlijnnota's fronsend en gladstrijkend.
En Nummer? Nummer gaat op in Massa en laat zich niet langer tellen. Of toch…
Want kijk daar is Hij in al zijn definitieve maar uitermate wispelturige gedaantes :5,4,3,2,1… daar heb je hem, altijd weer als voorlopige laatste opdoemende, de schoonzoon van Eeuwigheid :
Open je ogen maar want… inderdaad hij is er weer…..
Einde !
posted by De Jazzpoëet @ 15:45
2 comments
